Column Tim Coronel: "Het was als seks hebben zonder klaarkomen"

Tom en Tim Coronel zijn twee van de meest bekende en gewaardeerde Nederlandse autosporters. De ene laat zich zien op het asfalt, de andere raast door het zand. RaceXpress.nl heeft de sympathieke gebroeders als columnist waardoor zij met regelmaat hun licht laten schijnen over huidige thema's in de internationale autosport: van Formule 1 Grands Prix tot Dakar en alles wat daar tussen zit. Vandaag is het woord aan Tim Coronel, over zijn Dakaravontuur en zijn teleurstelling na de uitvalbeurt in de duinen wegens een kapotte versnellingsbak.

“Dakaaaaaaaaaaaar, wat was hij weer magisch! Alles ging volledig volgens planning, ik kan niet anders zeggen. Ik had beloofd de eerste dagen in de top-40, top-50 rond te rijden, om vervolgens in de duinen mijn slag te slaan. Mijn kindje, de buggy, hield zich voortreffelijk, tot het moment suprême: toen de duinen kwamen. Het was als seks hebben zonder klaarkomen.”

“Eerlijk is eerlijk: we hadden het belachelijk naar ons zin. Ik reed netjes op uitrijden en ik profiteerde waar ik kon. Ik sliep lekker rustig, alles ging zoals het moest gaan. En dan komt toch ineens zo'n pechduiveltje om de hoek kijken. Die deed wel pijn hoor, phoe... Het stukje duinen dat ik heb gereden, ging heerlijk: ik vloog van duintop naar duintop. Daarna kwam ik op een stuk dat heel hobbelig was, en opeens zat de bak vast. Dat was even een zuurtje want ik wist niet exact wat er aan de hand was. Op dat moment had ik maar één doel: heelhuids binnenkomen en de monteurs de buggy laten opknappen. Maar in ons T3-klassement bestaat de versnellingsbak en de motor uit een geheel, dat je niet mag vervangen. Repareren was wel mogelijk maar toen ik eindelijk in de bivak arriveerde, had dat niet veel zin meer.”


“Tja, daar stond ik dan, midden in de woestijn. Dat was wel even moeilijk, hoor. Hier ben je een heel jaar mee bezig, samen met alle mensen om je heen, en dan komt opeens het besef binnen dat het over is. Als sportman is dat heel moeilijk. Het kindje hield zich zo wonderbaarlijk goed. We konden lekker meekomen, op dat moment reed ik 32e, met de top-25 in zicht. Alles ging perfect volgens plan... Het hele traject heb ik naar de duinen toegeleefd. Die ervaring die ik toen meemaakte, toen ik alleen in de duinen stond met een kapotte buggy, dat heb ik nooit eerder ervaren. Er gaat zoveel door je hoofd, gewoon kortsluiting in de bovenkamer. Je wilt huilen maar je kunt niet eens huilen. Alles gaat door je heen, echt alles. Heel heftig, maar ik probeer wel altijd door te gaan en de positiviteit erin te houden.”


“Mijn onderbuikgevoel zei in de duinen al dat het klaar was. De laatste dagen waren pure zelfkwelling. Je gaat met het team mee over de serviceroute, dat is gewoon zelfkwelling, maar ik wilde het team ook niet alleen laten. We hebben met z'n allen gestreden. Mijn teamgenoten gingen goed dus die wilde ik ook zoveel mogelijk steunen. Hun glimlach gaf mij ook weer een glimlach, zo moet je er mee om gaan.”

“De route was dit jaar wel 'Wow! Hallelujah!'. Het is niet voor niets dat er zoveel uitvallers waren, minder dan 50% van de deelnemers in alle klassen is aangekomen. Wij waren een van de laatste uitvallers. Alles ging volgens schema, maar dan komt de bak toch nog roet in het eten gooien. Nu ben ik al lang weer bezig met volgend jaar, om te bekijken hoe we dit soort dingen kunnen voorkomen. Ik heb niks te klagen: ik heb van deze Dakar kunnen genieten, ik heb ervoor gevochten. Ik heb tot het laatste moment gestreden. Gelukkig haalden mijn teamgenoten wel mooie resultaten, waardoor ik weer kon glimlachen.”

Groeten,

Tim Coronel