Leo Kemmer, kleurrijk coureur stopt bij BRL-Light

Leo Kemmer, kleurrijk coureur stopt bij BRL-Light!

Door Rik van Hulst
foto's Bas Kaligis

Voor iedereen die het circuit regelmatig bezoekt is Leo Kemmer een bekende naam. Helaas zet hij binnenkort een punt achter zijn carrière als actief rijder bij de BRL-Light. Een laatste kans om hem te zien rijden is tijdens de Finale Races op Zandvoort komend weekend. We zullen hem missen. Een coureur in hart en nieren en in de positieve zin van het woord van de oude stempel. Hij is nog een van de weinigen die alles in eigen beheer doet. Hij heeft zijn eigen auto gebouwd, zorgt zelf voor transport, banden, inschrijving en sleutelt tussen de races ook nog aan zijn auto.

Eind jaren tachtig begon Leo bij de Ascona-Cup met racen. Een klasse die was opgericht met het oog op spektakel op low budget basis. Een populaire klasse. Want op het hoogtepunt reden er wel veertig auto’s mee. Leo reed toen als enige met getinte ruiten in zijn auto en daar is hij nu nog steeds aan te herkennen. De Ascona-Cup werd opgevolgd door de Sierra-Cup en weer later door de VEGE-Series, die weer doorontwikkeld is naar de huidige BRL-Light. Jongens als Peter Furth en Theo Stor hebben dezelfde weg bewandeld en zijn er nog steeds bij. Op de baan werd er fanatiek gestreden, maar de echte verschillen werden toch gemaakt tijdens de voorbereiding. Iedereen had een eigen interpretatie van het reglement. En zo wilde het nog al eens gebeuren dat auto’s werden afgekeurd na een race omdat deze niet conform de regeltjes gebouwd waren. Alleen de slimsten wisten dit te omzeilen en eindigden zo hoog in het klassement. Leo, garagist van beroep, is techneut pur sang en was zeer creatief in het opschroeven van het vermogen van zijn motor of het verbeteren van de wegligging van zijn bolide. Er doen nog steeds vele verhalen de rondte over de vindrijkheid van de rijders toentertijd, en over Kemmer in het bijzonder.



Na een race moeten de auto’s naar het parc fermee. Daar worden ze onderworpen aan een steekproef, dan weer moet de rijder tonen dat de nokkenas conform het reglement is of dat de venturies origineel zijn. Of dat de cilinderkop niet bovenmatig bewerkt was. Natuurlijk werd er met scherpere nokkenassen gereden dan was toegestaan. Dagen van tevoren verstopte je gewoon een originele in de buurt van de tc en toonde die als je aan de beurt was. Ook de voor de venturies bestond een foefje. Ook die waren niet altijd legaal. In menig camper op het circuit stond een pannetje heet water met daarin de legale venturies. Moesten ze getoond worden, dan snel even naar de camper om ze uit het hete water te vissen, zodat het leek dat ze daadwerkelijk net uit de auto kwamen en nog steeds op ‘bedrijfstemperatuur’ waren.

Leo heeft het zoet van het kampioenschap nooit mogen proeven, hoewel hij er regelmatig heel dicht in de buurt is geweest. Met nog één race te gaan in het kampioenschap ligt Kemmer 21 punten voor op de nummer twee. Deze voorsprong werd hem ontnomen omdat de tc zijn auto afkeurde. De auto zou te laag afgeveerd zijn. Hierdoor won Mike van de Raadt dat jaar het klassement. Een week later werd bij Leo in de garage een grote trofee afgegeven: een veer met als onderschrift ‘onbetwist de verenspecialist’. De afzender was Mike. Een seizoen later, weer lag Kemmer eerste in het klassement, de laatste race werd gereden. Het ging voorspoedig, maar in de laatste ronde kreeg Leo een tik van Evert Bolderij, Leo eraf, Bolderij kampioen. Zijn vrouw Sylvana was woest en heeft Bolderij toen met haar paraplu flink te grazen genomen.



Dat waren de cowboytijden. Tegenwoordig gaat het er veel professioneler aan toe, maar daardoor zijn de kosten ook enorm gestegen en is het vrijwel onmogelijk om zonder sponsoring een seizoen te rijden. Op de paddock is ook te zien dat er meer geld in de sport omgaat: er staan prachtige hospitalities, de rijders hebben zich verenigd in teams met mooie trailers en vele monteurs in dienst. Dit alles wordt mogelijk gemaakt door commerciële geldschieters. Leo leek een niet al te gelukkige hand te hebben in het werven van sponsoren. In de Sierra-periode kwam Leo in contact met een reisorganisatie, Setia Tours. Dat bedrijf was razend enthousiast, wilde Leo wel steunen en beloofde de familie vier tickets naar Bali, voor wat stickers op de auto. De volgende race wist Leo gelijk te winnen, het was een groot feest en de Setia mensen kwamen met warme hapjes voor alle rijders. Nou, daar kunnen we wel wat van verwachten, dachten de Kemmers. Maar daarna is er nooit meer iets van die mensen vernomen en Leo maar rijden met zijn auto vol onbetaalde stickers. Later bleek dat de eigenaar et de noorderzon vertrokken was! Tekenend voor de autosport.



Omdat Leo zijn Ascona niet meer nodig had, er werd voortaan immers in Sierra’s gestreden, bood hij zijn auto te koop aan. Tony Vingerhoets had wel interesse. De auto had regelmatig races gewonnen en met dat gegeven hoopte Tony mensen aan te trekken die een huurauto zochten om aan de racecursus mee te doen. Het werkte en al snel was de auto weer op het circuit te bewonderen, maar niet voor lang. Na een half uur rijden viel de auto stil en was de accu compleet leeg. Dat kan gebeuren, dus accu bijgeladen en weer geprepareerd voor de volgende cursist. Maar iedere keer hetzelfde liedje, half uur rijden om daarna met stroomgebrek uit te vallen. Er werd van alles gemeten, auto half gedemonteerd, maar Tony kon niks ongewoons vinden. Nadat de auto er voor de zoveelste keer de brui aan had gegeven trok Tony de stoute schoenen aan door Leo erop aan te spreken. De glinsterende ogen van Leo verraadden al dat het om een foefje ging en de uitleg die Kemmer gaf sprak boekdelen. Een dynamo in een auto verbruikt een beetje vermogen en dat vermogen kun je op andere momenten wel eens nodig hebben. Leo had de auto zo geprepareerd dat de dynamo de accu alleen bijlaadde als de rem werd ingetrapt. Door met een volle accu te starten tijdens de races lukte het hem toch aan de finish te komen. Rijd je langer, zoals de cursisten deden, dan redt de accu het niet valt de auto uit. Hier komt de techneut Kemmer om de hoek kijken, die er veel plezier in heeft dit soort oplossingen te vinden in het probleem vermogenstoename. Hoe minimaal het verschil ook is, feit is wel dat het functioneert.



Als oude rot in het vak komen er regelmatig jonge coureurs naar Leo toe die wat van zijn ervaring willen leren. Ze willen dan weten in welke versnelling hij een bepaalde bocht neemt, welke lijn hij pakt of bij hoeveel meter hij remt. Het antwoord dat ze dan steevast krijgen is niet bevorderend voor hun zelfvertrouwen, je ziet de jonge jongens dan ook denken ‘echt waar?! In die bocht?! Dat lukt mij nooit, wat doe ik verkeerd?’ Kemmer heeft er dan zichtbaar lol in om die rookies de stuipen op het lijf te jagen. Zo ook als er een coureur voor het eerst op pole staat. Die wordt dan aangepakt door Leo. Pas goed op dit, let op dat, zorg ervoor dat de auto in de juiste versnelling staat et cetera, et cetera. Allemaal dingen waar een doorsnee coureur zich niet erg druk over zal maken. Maar tijdens je eerste pole in je carrière heeft Kemmer je dit alles dermate ingepeperd dat je wel erg sterk in je schoenen moet staan om geen extra zenuwen te krijgen. Menigeen is hieraan ten prooi gevallen. Na zo’n race komt Kemmer dan triomfantelijk op de betreffende coureur af en zegt dan: zie je wel, het valt niet mee van kop af aan te starten. Om zich daarna zeer tevreden om te draaien. Het is psychologische oorlogsvoering met een glimlach. En daar is Leo meester in.



Nog een typisch Kemmer verhaal -ik weet niet meer wanneer het was of in welke race-, het was in de VEGE-Series meen ik en het gebeurde op Zandvoort. Vlak voor het aanremmen voor het Scheivlak, komt Kemmer erachter dat de veter van zijn rechter schoen los zit. Normaal gesproken hoef je daar geen probleem van te maken. Maar hij naderde de bocht in hoog tempo en volgens de wetten der fysica moest er echt nog wat snelheid uit de auto. Toen Leo zijn rechtervoet van het gaspedaal wilde te halen om deze richting rempedaal te dirigeren, bleek dat niet te lukken omdat die veter vastzat aan het gaspedaal. De snelste bocht van het circuit, hier worden de mannen van de jongens gescheiden, daar wil je laat remmen, daar wil je erg laat remmen, maar je wilt per se niet, dat de mogelijkheid tot remmen wordt ontnomen door een veter. Inmiddels werd het ook tijd om in te sturen, met een te hoge snelheid, dus dat werd glijden. In een reflex ving Leo de overstuurde auto op en driftte in de ideale lijn door het Scheivlak, kwam precies op de apex binnen om keurig aan de buitenkant van de bocht uit te komen en en passant nog een voorligger inhalend. Onmogelijke actie dacht Kemmer, dit gaat me nooit meer lukken en bij die gedachte alleen al kon hij een lach niet onderdrukken. Jammer dat die lach zijn concentratie ontnam en hij de volgende bocht compleet vergat te nemen en alsnog in het grind belandde.



We zullen hem gaan missen, zijn aanwezigheid alleen al is voldoende voor een goed humeur. Niemand kan mooier en beter verhalen vertellen, maar daarnaast is hij ook een begenadigd coureur gebleken, die onze serie helaas gaat verlaten. Hij zal nog wel wat blijven doen. Zo heeft hij een Chevron gekocht en is van plan daarmee het Europese circuit van historische racewagens af te gaan. Hij is bijna raceklaar en hoopt op Goodwood aanwezig te zijn voor zijn eerste race. Samen met Sylvana en de kinderen natuurlijk, want zij hebben hem al die jaren gesteund. Daarom heeft hij het ook bijna twintig jaar bij ons kunnen volhouden, zij hadden het ook prima naar de zin. We hopen stiekem dat ze volgend jaar toch regelmatig komen kijken en dat zal vast en zeker het geval zijn. Ter afsluiting nog een wijsheid van Leo Kemmer, waaruit misschien ook blijkt waarom hij gaat stoppen:

‘Om van het racen een mooie boerderij over te houden, moet je met twee boerderijen beginnen.’

Leo bedankt!

Door Rik van Hulst met dank aan Tony Vingerhoets en Sylvana Kemmer.